En soms word je gedwongen om even stil je staan. Oftewel ik werd letterlijk met mijn snuit op de grond gesmeten om even stil te staan.
Onlangs had ik mij opgegeven voor een Magisch reis naar Tintagel in Engeland.
Om eerlijk te zijn had ik nog nooit een reis met het vliegtuig, het huren van een auto, trein of bus voor mezelf geregeld. Dat veroorzaakte wel lichte stress.
De huurauto van Londen naar Tintagel was door iemand anders geregeld. We zouden met 4 mensen afzonderlijk van elkaar reizen met de Eurostar. Deze startte in Amsterdam Centraal, 1e stop Rotterdam Centraal, 2e stop Brussel Centraal dan door naar Londen.
De eerste zou in Amsterdam opstappen, 2 andere in Rotterdam en ik in Brussel. Onze zoon heeft mij afgezet voor het station Brussel Centraal. Ik had uitgezocht dat ik spoor 1 /2 moest hebben. Ik volg de bordjes met mijn zware koffer en rugzak. Oei, dat wordt de trap naar beneden. Vol goede moed ga ik de trap af. Bordje wijst naar rechts. Weer een trap naar beneden. Nergens een lift te bekennen. Beneden kijk ik op het bord, allerlei plaatsen maar geen Londen. Ik vraag aan verschillende mensen of ze Nederlands spreken. Niet dus, een vriendelijke man vraagt wat ik wil weten. Ik vertel dat ik naar Londen wil met de trein. Hij vertelt dat ik dan terug naar boven moet en daar op de borden moet kijken en dat ik hier niet moet zijn.
Help, nu met koffer en rugzak weer de trap op naar boven. Op het perron zie ik 2 mensen van de Security. Ik vraag ze waar ik moet zijn voor mijn trein naar Londen. Eén van de mannen vertelt mij dat ik op het verkeerde station ben. Het station wat ik moet hebben is maar 5 minuten hier vandaan zegt hij. Paniek schiet toe.
Ik vraag hoe ik moet lopen want dat ik de weg niet weet. Hij zegt; Je moet met de trein naar het andere station. O nee, ik heb geen kaartje en hoe regel ik dat. De man zegt stap gewoon in de trein, de volgende halte moet je eruit. Je loopt die kant op ……… (de rest heb ik maar voor de helft gehoord).
Ik bedank vriendelijk, hang mijn rugzak op mijn rug pak mijn koffer zet een paar stappen in de aangewezen richting.
Bam, daar lig ik languit op mijn koffer op het perron. Even ben ik verdoofd, mensen komen naar mij toe om mij overeind te helpen. Zo ook de 2 mannen van de Security.
Ze bieden aan om mij naar de trein te begeleiden. Eén pakt mijn koffer. De trein komt aanrijden. Ze zetten mijn koffer in de trein en zeggen dat ik bij de deur moet blijven staan omdat ik er de volgende halte toch uit moet. Ik bedank ze vriendelijk. Met bibberknieën sta ik bij de deur.
Ik maak de inventaris op. Een giga blauwe plek op mijn bovenbeen, en beide polsen blauw.
Wat er door mijn hoofd gaat, is: Wat had ik hiervan te leren? Conclusie is, dat ik rustig aan mag doen en vertrouwen hebben dat het goed komt.
Reactie plaatsen
Reacties