Aan het begin van onze Magische reis hebben we 2 Bergkristalletjes gekregen die symbool staan voor onze oudere en onze jongere zelf. Wat was ik blij met mijn kristalletjes. De grootste van de twee stond voor mijn oudere zelf en de kleinste voor mijn jongere zelf. Bergkristallen zijn transparante heldere kristallen, ze hebben veelal een hoge frequentie en brengen licht en helderheid in je leven. Sommige van deze kristallen dragen de regenboog energie die hoop en vernieuwing brengt.
Iedere dag gingen de Bergkristalletjes mee op pad. Naar de grot van Merlijn en naar het St. Necktan's Glen bos. Regelmatig stak ik mijn hand in de zak van mijn jas en voelde ik de kristalletjes. Soms hield ik ze even vast. ‘s Avonds legde ik ze naast mijn bed en de andere dag nam ik ze in mijn jaszak weer mee.
Het proces wat ik in de loop van de dagen doormaakte zorgde ervoor dat ik me steeds soepeler en lichter begon te voelen. Had de hoge frequentie er iets mee te maken? Ik geloof het graag, evenals dat er vernieuwing en hoop kwam met betrekking tot mijn situatie zoals ik die thuis ervaarde.
Wanneer ik thuis een wandeling maakte was dat max 30 tot 45 minuten. Terwijl ik in Tintagel moeiteloos een wandeling, bergop en bergaf langs smalle paadjes met gemak een wandeling maakte van zo'n 2 uur.
Grappig was dat het mij opviel dat in de loop van de dagen het grootste kristalletje wat voor mijn oudere zelf stond, steeds doffer begon te worden.
De dag dat we naar het kasteel van Arthur zijn geweest heb ik nog foto’s gemaakt van de beide kristallen.
Naar het kasteel van Arthur zijn we over de brug gegaan en moesten we langs trappen naar beneden omdat de brug gesloten was vanwege de wind en regen. We hadden een regenponcho aan die regelmatig in de weg zat wanneer ik iets uit mijn zakken van mijn jas pakte.
Op weg naar de auto stak ik mijn had in de zak van mijn jas en voelde maar één Bergkristal. Toen ik het uit mijn zak had gehaald bleek het alleen mijn jongere zelf te zijn. Paniek schoot door mijn hoofd, ik was mijn oudere zelf kwijt. Ik bleef in eerste instantie mijn zakken doorzoeken. Maar kon haar niet vinden.
Deze paniek duurde niet lang, de gedachten die in mij opkwam was: dat is mooi, nu kan ik als mijn jongere zelf opgroeien. Licht en luchtig, ga ik dansend als een elvenkind door het leven. De wijsheid die ik heb opgedaan behoud ik.
Mijn oudere zelf mag nu rusten, mocht iemand haar vinden, wens ik die een “rijk” leven. Dat ze degene licht, helderheid, hoop en vernieuwing mag brengen.
Dank je wel oudere zelf, voor wat je al die jaren voor mij hebt gedaan, dat je mij hebt gemaakt tot wie ik nu ben.
Met respect laat ik je hier graag achter. Ik heb je niet meer nodig. Maar vergeten doe ik je nooit.
Reactie plaatsen
Reacties