We hebben geluk het tij is gunstig, we kunnen de grot van Merlijn gaan bezoeken. Geen idee wat ik ervan moet verwachten, maar ik heb er zin in. We zetten de auto aan het begin van het pad naar de grot, Een behoorlijk eindje tippelen. Het regent, maar dat mag de pret niet drukken. De frisse regen maakt dat onze gezichten nat en blozend worden. Het deert niet, we hebben onze regenkleding bij. Er staat een behoorlijke bries. We hebben er heerlijk de pas in, naar voor leunend tegen de wind de helling op. Of geduwd wanneer we de helling weer afgaan. Steeds verder naar beneden. In de verte horen we de golven razen, en beuken tegen de rotsen. Wanneer we op een hoger gelegen punt komen kunnen we de zee zien. De scheiding van waar de zee ophoud en de wolken beginnen is soms moeilijk te zien. In de verte zien we de ruïne van het Kasteel van Arthur.
Aangekomen op het strandje zien we een machtig schouwspel van wind en water. De golven
komen met schuimende koppen richting het strandje. Ze beuken tegen de rotsen.
Vanaf het strand zien we een brug tussen twee bergen. Over deze brug moeten we wanneer we bij het Kasteel van Arthur willen komen. De planning is om dat een paar dagen later te doen.
Wanneer ik omhoog kijk naar de brug word ik terug geworpen in de tijd. Een jaartje eerder hadden we in de buurt van Malaga, Spanje een huis gehuurd wat boven op een berg stond. Ik heb van de 2 weken dat we er waren 10 dagen gehuild van angst wanneer we naar boven of naar beneden gingen. De weg had alles, scherpe bochten, steile hellingen, onverharde stukken, goed geasfalteerde stukken, maar ook stukken waar er meer diepe kuilen en gaten dan dat er fatsoenlijk gereden kon worden. Je moest dan slalommend de gaten ontwijken, werd van links naar recht geschud. En last but not least totaal geen verlichting.
Wat ik ook probeerde, achterin zitten, mijn ogen open of dicht, mezelf moed inpraten. Mezelf overgeven, verzetten, aanvaarden niks hielp. Alleen de dagen dat onze dochter met ons meereed, had ik wat afleiding, was de angst wel aanwezig, maar niet zo heftig. De villa was schiiterend en eenmaal boven was het uitzicht en de stilte fantastisch. De villa had de naam in de Hemel, maar de weg er naar toe was voor mij de road to hell.
Daaraan terugdenkend komt er verzet in mijn systeem, no way dat ik die brug over ga. Ik volg de rest van onze groep. We kijken nog even naar het schouwspel van de golven die oorverdovend tegen de rotsen beuken.
De grot is droog, we kunnen naar binnen. We kunnen niet naar de andere kant van de grot omdat er halverwege water staat. De schuimvlokken dwarrelen ons tegemoet. Wanneer ik naar de andere kant kijk zie ik een waas alsof het een soort magisch licht is. Ik maak een aantal foto’s. Wanneer ik later naar een van de foto's kijk lijkt het alsof het Merlijn is in die waas.
De rotsen zijn overweldigend. Zoveel verschillende structuren. En wat betreft de kleuren het kan niet op. Zulke schitterende kleuren van Blauw, zachtgroen, donkergroen, grijs, zwart, bruin, zalm en zelfs goudkleurig. Ik weet niet waar ik eerst moet kijken. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden. Een aantal schitterende foto’s zijn het gevolg. Onder de indruk gaan we weer naar buiten. De missie is volbracht.
De zee is behoorlijk snel dichterbij gekomen. We moeten voortmaken anders worden we ingesloten door het water.
We klauteren de trap op en vervolgen het pad terug naar de auto. Nog even napratend sluiten we de dag af met een (warm)drankje bij de Pub in het dorp.
Wil je meer weten over Merlijn is dit boek een echte aanrader: Merlijn en het sluiten van de poorten.
Reactie plaatsen
Reacties