Liefdadigheid verpakt in waardigheid.

Een dame vroeg aan een oude straatverkoper: "Voor hoeveel verkoop je je eieren?"
De oude man antwoordde: "0,50 ¢ per ei, mevrouw." De Dame antwoordde: "Ik neem zes eieren voor $ 2,00, anders ga ik weg."
De oude verkoper antwoordde: “Koop ze voor de prijs die u wilt, mevrouw. Dit is een goed begin voor mij, want ik heb vandaag geen enkel ei verkocht en ik heb dit nodig om te kunnen leven.”
Ze kocht haar eieren voor een zacht prijsje en vertrok met het gevoel dat ze gewonnen had.
Ze stapte in haar mooie auto en ging met haar vriendin naar een chique restaurant. Zij en haar vriendin bestelden wat ze wilden.
Ze aten een beetje en lieten veel staan van wat ze om hadden besteld. Dus betaalden ze de rekening, die $ 150 bedroeg. De dames gaven $ 200 en zeiden tegen de chique restauranteigenaar dat hij het wisselgeld als fooi moest houden.
Dit verhaal lijkt misschien heel normaal voor de eigenaar van het chique restaurant, maar zeer oneerlijk voor de eierverkoper. De vraag die het oproept is;
Waarom moeten we altijd laten zien dat we macht hebben als we van de behoeftigen kopen?
En waarom zijn we genereus tegenover degenen die onze vrijgevigheid niet eens nodig hebben?
We hebben ooit ergens gelezen dat een vader goederen van arme mensen kocht tegen een hoge prijs, ook al had hij de dingen niet nodig.
Soms betaalde hij er meer voor. Zijn kinderen waren verbaasd. Op een dag vroegen ze hem: "Waarom doe je dit, papa?"
De vader antwoordde: “Het is liefdadigheid verpakt in waardigheid.”
Ik weet dat de meesten van jullie dit bericht niet zullen delen, maar als jij een van de mensen bent die de tijd heeft genomen om tot nu toe te lezen...
Dan zal deze boodschap van poging tot ‘humanisering’ een stap verder in de goede richting zijn gegaan.